η κοινωνία συχνά κρίνει τους ανθρώπους όχι για αυτά που είναι, αλλά για αυτά που φοβάται να αντιμετωπίσει.
Η αναπηρία, σε οποιαδήποτε μορφή της, δεν μειώνει την ανθρώπινη αξία.
Μειώνει μόνο εκείνους που δεν είχαν ποτέ την ωριμότητα να δουν πέρα από το προφανές· εκείνους που προτίμησαν να σταθούν μπροστά σε μια ταμπέλα αντί μπροστά σε έναν άνθρωπο.
Και όμως, η πιο απλή επιθυμία — η ανάγκη να αγαπήσεις και να αγαπηθείς — παραμένει κοινή για όλους.
Ο έρωτας δεν υπακούει σε σχήματα, ούτε σε κανονικότητες· ζητάει καρδιά, ειλικρίνεια, χιούμορ, τρυφερότητα, βλεμματική αλήθεια.
Η αναπηρία δεν αφαιρεί κανένα από αυτά.
Αντιθέτως, συχνά τα βαθαίνει.
Ωστόσο, ο κόσμος δεν είναι δίκαιος.
Υπάρχουν άνθρωποι που απομακρύνονται όχι επειδή «δεν ταιριάζεις», αλλά επειδή δεν άντεξαν να αντικρίσουν τη δική τους αδυναμία, τη δική τους αμηχανία, τον δικό τους φόβο.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα άντεχαν ούτε το ίδιο τους το βάρος αν μια μέρα οι ρόλοι άλλαζαν — κι όμως, αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι ποτέ μακρινό για κανέναν.
Η απόρριψη πληγώνει.
Και ναι, κανείς δεν θα ήθελε να τη ζήσει.
Γι’ αυτό ακριβώς η κοινωνία οφείλει να ξαναδεί τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες θεμελιώνει τις κρίσεις της.
Δεν χρειάζεται να σε αποδεχτούν όλοι.
Οι πολλοί δεν έχουν ποτέ δίκιο στην αγάπη.
Χρειάζεται μόνο ένας άνθρωπος που βλέπει την ιστορία σου, όχι την ταμπέλα σου.
Ένας που καταλαβαίνει πως η αξία δεν αλλάζει με τη συνθήκη, πως ο άνθρωπος δεν αποτιμάται με δυσκολίες αλλά με βάθος.
Η εμπιστοσύνη δεν χτίζεται με όσους τρέχουν.
Χτίζεται με όσους μένουν —
με εκείνους που βλέπουν άνθρωπο, όχι «περίπτωση», όχι «εξαίρεση», όχι «ιδιαιτερότητα».
Με εκείνους που έχουν χώρο μέσα τους για κατανόηση, σεβασμό και σύνδεση.
Η κοινωνία οφείλει να σταθεί απέναντι στον ίδιο της τον φόβο και να μάθει κάτι απλό αλλά επαναστατικό:
κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει ότι η δυνατότητά του να αγαπήσει ή να αγαπηθεί περιορίζεται από το σώμα του.
Αυτό δεν είναι παράπονο.
Είναι υπενθύμιση.
Είναι διεκδίκηση.
Είναι διαμαρτυρία αξιοπρέπειας.
Και το μήνυμα είναι καθαρό:
η αξία δεν πηγάζει από την εικόνα του σώματος, αλλά από την ποιότητα της καρδιάς.
Και μια καρδιά που επιθυμεί αγάπη δεν ζητάει προνόμιο —
ζητάει δικαίωμα.
